Te beluisteren via http://sermons2.redeemer.com/sermons/hell-isnt-god-christianity-angry-judge
Lucas 16:19-31
|
Samenvatting
Een werkelijk begrip van de hel geeft ons inzicht in de
gevaren van ons eigen hart. Het geeft ons ook de motivatie om in vrede met
anderen te leven. Bovenal laat het ons inzien hoe groot de liefde van God is,
die te zien is in het lijden van Jezus in de hel.
Inleiding
In deze preek behandelen we één van de onderwerpen die
mensen het meest dwars zit aan het Christelijk geloof. Deze keer gaat over het
feit dat God een Rechter is en dat
hij mensen opsluit in de hel. Het grootste (en begrijpelijke) bezwaar hiertegen
is: ‘De hel is onverenigbaar met een almachtige en liefhebbende God’.
Ik heb als dominee deze vraag vaak gehad. Mensen vroegen mij
bijvoorbeeld ‘wat gelooft u over de hel?’. Ik gaf dan wel eens als antwoord
‘wellicht is het hellevuur
metaforisch (figuurlijk) bedoeld’. Dan reageerden ze met een zucht van
opluchting. Dat veranderde echter snel als ik verder ging: ‘het vuur is een
metafoor voor iets wat oneindig veel erger is dan echt vuur…’.
Het is belangrijk om als Christen de ernst en realiteit van
de hel goed te begrijpen. In deze preek behandelen we drie redenen waarom dat
begrip van de hel zo belangrijk is.
Het is belangrijk om
als Christen de ernst en realiteit van de hel goed te doorgronden:
1. Om je eigen hart te begrijpen
2. Om een leven vol vrede te leven in deze wereld,
3. Om de liefde van God te kennen
1. Besef van de hel is nodig – om je eigen
hart te begrijpen
In de parabel van onze tekst komen twee karakters voor: een
rijke en een arme. Eén van de dingen die opvalt is dat er één van beiden een
naam heeft (Lazarus) en dat de ander naamloos is. Dit is nog opvallender omdat
in geen enkele andere gelijkenis personen een naam hebben.
De rijke is naamloos. In het Israël van die tijd was vrijwel
iedereen gelovig. De rijke zal dus op aarde waarschijnlijk niet een heiden of
een atheïst zijn geweest, maar een gelovige Jood. Hij zal hebben gebeden en de
wet hebben gekend. Maar hij is toch in de hel. Zonder naam.. Waarom?
In vers 25 zegt Abraham: jij had in het leven al het goede
al gehad. De rijke man heeft zijn leven er op gebouwd. Filosofen spreken vaak
over het summum bonum: het hoogste goed. Wat is jouw hoogste goed in je leven?
Wat geeft je leven zin? Wat geeft jou je identiteit? Wat geeft jou je gevoel
wie je wezenlijk bent?
De rijke man had het goede in zijn leven al gehad. Status en
rijkdom waren de basis voor zijn identiteit. Maar nu zijn zijn status en
rijkdom verdwenen. En wat bleef er nog over? Een naamloos niets… Om de identiteit van de mens te ontdekken moet
je kijken: wat blijft er over als al het aardse hem is afgenomen.
Søren Kierkegard schreef ‘de ziekte tot de dood’. [Link
naar Bol]. In dat boek zoekt hij naar de betekenis van ‘zonde’. Zonde is:
je identiteit op iets anders dan God bouwen. De traditionele betekenis van
zonde is: Gods wet overtreden. En natuurlijk is het verkeerd om Gods wet te
overtreden. Maar deze definitie van zonde is te beperkt. Kijk immers maar naar
de Farizeeën. Zij kenden de wet en hielden die ook. Toch zouden zij verloren
gaan. Waarom?
Wat zij verkeerd deden was dat ze God in een positie
manoeuvreerden waarin hij hen wel moest
zegenen (dachten ze). Zij verdienden hun eigen verlossing. God was verplicht
hun gebeden te verhoren en hen de hemel te schenken. Zij bouwden hun identiteit
niet op God maar op hun morele prestaties. Zij haalden hun gevoel van
eigenwaarde uit hun gehoorzaamheid. En dát vernietigde hun karakter! Van binnen
zaten ze vol met trots, zelfrechtvaardiging, starheid enzovoort. Zij bouwden
hun identiteit niet op God.
De beste definitie van zonde is: je identiteit op iets
anders dan God bouwen. Je verandert dan ‘goede dingen’ in ‘het allerhoogste
goed’. Kierkegard volgt Romeinen 6 in
deze uitleg over zonde: als er iets in je leven is dat zo belangrijk voor je is
dat je denkt dat je niet verder kunt leven als je dat niet (meer) zou hebben,
of als datgene voor jou meer waard is dan de liefde en de kennis van God, dan
mag het misschien wel zo zijn dat je gelooft in de God van de bijbel en de
wetten van de bijbel goed vindt, maar je geloof,
de fundamenten van je identiteit, wat je écht aanbidt ligt dan ergens anders.
En dát feit (dat je iets of iemand anders feitelijk belangrijker vindt dan God)
start in jouw hart een vernietigend
kosmisch vuur. De metafoor van het vuur
gaat daar over: dat je in vuur en vlam voor iets anders dan God staat. Dát vuur
is verwoestend en zal je geheel verteren…
Kijk om je heen in de maatschappij en kijk in je eigen leven
en je ziet hoe verslaving te werk gaat. Verslaving aan werk, gezin, status,
eergevoel, geld enzovoort, gaat gepaard met verschillende kenmerken:
- Desintegratie:
Hoe langer de verslaving voortduurt, des te meer van de ‘drugs’ heb je nodig om
tenminste een gelijke kick te krijgen.
- Geïsoleerd
raken: je moet vaker liegen, je moet vaker jezelf verdedigen. Je moet
steeds vaker mensen en dingen om je heen de schuld geven van jouw situatie. Er
lijkt niemand meer te zijn die je begrijpt en iedereen is tegen jou.
- Ontkenning:
je weigert structureel om de feiten van
je verslaving onder ogen te zien. Diep weg weet je wel dat het grondig mis is,
maar je bagatelliseert het en denkt dat het wel goed zal komen.
Stel dat het waar is wat zelfs in een tekenfilm al wordt
gezegd: zielen sterven niet… [vert. er wordt in de preek verwezen naar de
tekenfilm ‘the Iron Giant’ waarin een scene zit waarin de IJzeren reus in
gesprek is over sterven. Hij ontdekt dan dat je weliswaar sterft maar dat je
ziel blijft leven. Voor dit stukje uit de film zie hier.] Dus, stel dat de
Iron Giant gelijk heeft (zielen sterven niet) én stel dat Kierkegard gelijk
heeft (de mens is geneigd zijn identiteit op iets buiten God te bouwen wat je
nooit de vrede zal geven die je zoekt), wat betekent dat dan?
C.S. Lewis zegt hierover het volgende: als we maar maximaal
ongeveer 80 jaar worden dan zijn er heel wat dingen in ons leven die niet zo
belangrijk zijn qua ontwikkeling. Door de jaren heen worden we misschien wel
stukje bij beetje jaloerser of meer op onszelf gericht, maar het verschil zal
in een mensenleven misschien nauwelijks opvallen. Echter: na een miljoen jaar
is zo’n verslechtering, hoe langzaam je misschien ook achteruit gaat per jaar, wel
zeer relevant.
Het gaat er niet over dat God ons naar de hel stuurt, maar in ieder van ons groeit
iets op dat de hel zal worden als het
niet gesmoord wordt: VUUR! Kijk eens naar een blok hout in de open haard: het
valt uit elkaar en verteert volledig.
Pas dit eens toe op je leven: het is prima als je houdt van
je werk, houdt van je gezin. Maar stel dat er op je werk of in je gezin iets
helemaal fout loopt. Eerst probeer je nog krampachtig het te ontkennen.
Maar als het niet meer goed komt, stort je hele wereld dan in elkaar (desintegratie)?
Werk en gezin (en al die andere dingen in je leven) zijn op zich goed. Maar als
ze het hoogste goed voor je worden
hebben ze die uitwerking van een verslaving op je: desintegratie, geïsoleerd
raken en ontkenning. Staat iets je in de weg voor jouw hoogste goed dan ben je niet meer bang, maar het verlamt je; je
bent niet alleen maar boos, maar diep verbitterd; je bent niet alleen maar
moedeloos, maar je haat jezelf… Dat is het vuur….! Zie je dat niet in jezelf??
Of herken je alleen de ontkenning? Laten we nog eens verder kijken hoe dat
eigenlijk zit met die ontkenning van de ernst van de hel.
Lewis schrijft over de hel: de hel is een plaats die van binnenuit
op slot is gedaan. Mensen die ergens verslaafd aan zijn voelen wel dat het niet
echt goed is wat ze doen. Maar ze ontkennen: ‘het komt allemaal wel goed, het
is niet zo erg als jij nu zegt hoor! Ik kan het echt wel aan’. Hun eigen inschatting van de situatie waar ze
in zitten lijkt totaal misplaatst. En dat is ook precies wat we hier in onze
tekst zien. Let eens op hoe de rijke man zich opstelt: hij schuift met schuld
en gedraagt zich buitengewoon verbazingwekkend richting Lazarus. Moet je
nagaan: hij (de rijke man) is in de hel en hij vraagt Abraham te bevelen dat Lazarus naar hem toe moet komen om zijn tong
te verkoelen! Hij loopt nog steeds te commanderen en behandelt Lazarus als zijn
knecht. En let op: hij vraagt niet om uit de hel te mogen komen maar hij probeert
Lazarus er in te krijgen! Vervolgens wil hij de stellige indruk wekken dat God
hem niet genoeg gewaarschuwd had: hij vraagt of Lazarus naar zijn vijf broers
gestuurd mag worden om ze te waarschuwen…
Samengevat: de hel is een vrij gekozen identiteit gebaseerd
op iets buiten God, die voortduurt tot in eeuwigheid. Het desintegreert je,
terwijl je intussen ontkent hoe het er werkelijk met je voor staat. Dat is dus
wel anders dan het idee van de hel dat velen je aan proberen te praten: dat God
mensen in een soort vuurkuil gooit terwijl mensen proberen er uit te komen en
God de mensen direct weer terugduwt. C.S. Lewis brengt het karakter van de hel
heel kernachtig onder woorden: De mensen die ontkennen dat het ernst is met de
hel zouden zich eens deze vragen moeten stellen. Wat zouden ze eigenlijk willen
wat God voor hen zou doen?
-
Dat Hij hun zonden koste wat kost zou uitwissen
zodat ze met een schone lei opnieuw zouden kunnen beginnen?
o
Dat deed Hij! Op Golgotha!
-
Of dat Hij ze vergeeft?
o
Maar ze willen geen vergeving!
-
Of dat God ze met rust laat en zich niet meer
met hen bemoeit?.....
o
Dat is de hel!...
Uiteindelijk zijn er maar twee soorten mensen. Zij die tegen
God zeggen “Uw wil geschiedde” en zij tegen wie God uiteindelijk zegt “Jullie
wil geschiedde”…
Voor mij persoonlijk is het van ongelofelijk belang geweest
om het karakter van de hel te leren zien. Om mijzelf (en ook jullie) te zien
als spirituele verslaafden. Het is van levensbelang om te leren zien wat er aan
de hand is in je leven; om de ernst er van in te zien. Want hoe gaat het
meestal in je leven: je ziet het vuur een stukje oplaaien en dan [blaas blaas
blaas] probeer je het uit te blazen. Je merkt dat het telkens weer de kop op
steekt en je denkt dat je er maar mee moet leren leven. Maar het is
ongelofelijk belangrijk om te leren zien wat er dán werkelijk in je gebeurt. Om
te zien wát het vuur laat ontbranden en wát het kan laten uitdoven.
Wie ben je werkelijk? Heb jij een kernidentiteit? Heb jij je
naam geworteld in wat God voor je
heeft gedaan door zijn Zoon Jezus? Geworteld in hoe God jou ziet in Jezus?
Geworteld in het feit dat je een kind van de Koning bent? Geworteld in de
zendingsopdracht dat je op reis bent naar een nieuwe hemel en nieuwe aarde? Heb
jij een kernidentiteit die er altijd is, hoe de omstandigheden ook zijn waarin
je terecht bent gekomen? Dat je weet wie je bent, wat er ook gebeurt? Heb jij
die fundamentele stabiliteit in je leven? Of ben je vooral de zakenman of
zakenvrouw? Of ben je vooral de artiest, de moeder, de vader? Vraag je eens af
of je bereid bent zo diep in je ziel te kijken als deze leer over de hel je wil laten doen?
Samengevat: zonder de leer van de hel zul je je eigen hart
niet wezenlijk doorzien.
2. Zonder de leer over de hel zul je niet in
vrede kunnen leven
Ik kan het nog scherper stellen: de leer van de hel helpt je
heel goed om in vrede met anderen te leven. Dat klinkt je misschien wel raar in
de oren! Maar het is echt waar en dat gaan we kort behandelen in dit deel van
de preek. Er zijn veel mensen die bang zijn dat als je werkelijk gelooft dat de
hel bestaat, dat je dan hele groepen mensen zult minachten die niet in God
geloven. Dat de leer over de hel mensen er toe brengt om ongelovigen te
onderdrukken.
Wendy Kaminer schreef in ‘The Nation’ een artikel over Rick
Warren. Haar stelling was: als jij gelooft in een God die oordeelt dan kun jij
ons (de ongelovigen) niet gelijkwaardig behandelen. [Vert: gehele artikel is hier
te vinden. (2 pagina’s, citaat staat op pagina 2 (link te vinden door geheel
naar beneden te scrollen)]. Zij gaat er vanuit dat het vanzelfsprekend zou zijn
dat christenen ongelovigen gaan minachten en gaan marginaliseren. Hoe
begrijpelijk haar gedachtegang ook is, toch is deze gebaseerd op een onjuist
begrip van wat de Bijbel ons leert over de hel.
De hel is niet iets wat bestaat uit een soort permanent uitgeoefende
wraak door God. De houding van Abraham in ons tekstgedeelte laat dat zien. Als
de rijke man hem iets vraagt antwoordt hij niet met ‘Jij slechte zondaar’ maar
met ‘zoon…’. Er klinkt iets van tragedie
in door hoe de man wordt aangesproken. En dat is ook de houding die we hieruit
(en uit andere plaatsen) leren: als je ziet hoe mensen zichzelf centraal
blijven stellen en hoe hun leven in een hel verandert past het niet om hen te
minachten. Juist als je dat wél doet moet je je eens afvragen hoe jij denkt zo
zeker te weten dat de hel wél in de ander zichtbaar is terwijl je het in jezelf
niet herkent… Miroslav Volf is een
Kroatiër die de verschrikkingen in de Balkan persoonlijk onderging. Hij zag hoe
mensen jaar naar jaar steeds vaster kwamen te zitten in een eindeloze cirkel
van haat. “Jij hebt mij dit aangedaan, dus
doe ik jou dat aan”. Hij
schreef hierover onder de titel “Theological Exploration of Identity, Otherness
and Reconciliation”. Volf stelt in zijn boek “dat de cirkel van wraak
niet wordt gevoed door een geloof in een rechtvaardige God, maar juist door een
afwezig geloof in een rechtvaardig
God. Volf zegt: Als God niet toornig zou kunnen zijn en onrecht zou wreken dan
zou Hij het niet waard zijn om te aanbidden. Maar het punt is dat wraak alleen legitiem is als
het van God komt. Mijn stelling, dat
het goed is om af te zien van geweld door mensen en de wraak aan God over te
laten, is voor veel mensen niet te verteren. Toch is het een boodschap die
vrede brengt. Kijk naar God die de wraak toekomt en kijk hoe Hij met die wraak
om gaat! Hem komt de wraak toe en juist Hij ziet er vanaf. Wie niet zelf ervaart
hoe hij alleen maar kan leven omdat God afziet van wraak jegens hem zal zelf
wraakzuchtig zijn naar anderen en worden opgezogen in die vreselijke spiraal
van geweld en haat. [Vert.: Voor meer informatie over dit boek van Volf zie: Link.
Volf benadrukt dat Christenen vanuit hun eigen redding door God een zeer
moeilijke stap moeten zetten om zichzelf ook te geven aan anderen en de ander
te omhelzen met dezelfde liefde waarmee men zelf door God wordt omhelsd].
In het eerste punt zagen we dat besef van de hel nodig is om
je eigen hart te doorgronden. Vervolgens, hoe de hel ons leert in vrede op
aarde te leven. Tot slot: de leer over de hel is nodig om de liefde van God te
doorgronden.
3. Besef van de hel is nodig – om de liefde
van God te kennen
Misschien zeg je wel “Hè wat zegt hij nu?? Dit is het
slechtste punt uit deze preek!”. Het feit dat er een hel bestaat lijkt strijdig
met een God van Liefde. Maar dat is niet zo. Je hebt het mis (met respect..).
Kijk eens naar het eind van deze tekst. Wat vraagt de rijke man aan Abraham?
“Stuur Lazarus terug”. Als dat zou
gebeuren zou dat een groot wonder op aarde zijn. Dat voor die vijf broers van
de rijke man opeens een man uit de dood zou opstaan die al lang dood was. Stel
je dat eens voor hoe dat zou gaan. De mensen zouden het elkaar als groot nieuws
vertellen. Wat zou er gebeuren? Lazarus zou zeggen: “Er is een hel”. En dan?
Zou iedereen opeens beseffen dat hij beter zou moeten gaan leven omdat hij
anders in de hel zou komen? Abraham zegt: dat zal nooit werken. Zullen ze
overtuigd raken? Waarschijnlijk verstandelijk wel. Stel je eens voor. Zo’n broer realiseert zich
opeens: ‘Ik krijg hier opeens een brief van mijn broer uit de hel. Ik wist niet
eens dat er een hel bestond en nu krijg ik er een brief vandaan, geschreven
door mijn broer! Ik moet maar flink uitkijken en ik ben nu goed gewaarschuwd. ’
<gelach>. Abraham stelt: de angst voor de hel en de angst voor
vervloeking zullen nooit de fundamenten van je hart (je identiteit) werkelijk
veranderen. Het zal niet werken en
ironisch genoeg zal de kennis over het vuur van de hel je er niet weg houden.
Maar realiseer je eens wat er echt mis is met de wereld: ik-gerichtheid;
opgeslokt worden door zorg voor je zelf; ikke-ikke-ikke in plaats van jij; Ik
iets meer dan jij ; Eerst ik en dan jij. Dát is wat er mis is met deze wereld.
En als je mensen bang maakt zodat ze gaan zeggen ‘ik kan maar beter goede
dingen doen anders eindig ik nog in de hel ‘ waarom zijn ze dan goed? Om de
goedheid? Om God? Nee, het gaat het dan nog steeds om henzelf. Het is onveranderd zelfzuchtig. Weliswaar morele
zelfzucht, maar nog steeds onveranderlijk zelfzucht.
En dat is niet alles. Doen ze dit om God te plezieren? Nee,
ze gebruiken God. Ze denken ‘als ik maar een goed leven leidt
zal God mij de dingen geven waar ik mijn identiteit op baseer. Dan zal God mij
succes geven, een familie , de man/vrouw van mijn dromen, mij meenemen naar de
hemel’. Met andere woorden: je doet goed, om beloond te worden met
datgene waar je in feite je identiteit op baseert.
En hoe tegenstrijdig het misschien ook klinkt: door allerlei
goede dingen te doen vanuit angst voor
de hel en vanuit het verlangen om je eigen verlangens bevredigd te krijgen
stook je juist dat verterende vuur van de zelfzucht in jezelf op…! Het is dus
onveranderd zelfzucht, maar op een
andere manier vormgegeven.
Wat verandert de gerichtheid van je hart dan wél wezenlijk?
Liefde! Radicale Liefde! Radicale onvoorwaardelijke liefde is het enige dat
jouw wantrouwige ontkennende achterbakse kleine hart wegneemt én het met een
schok in een totaal nieuwe manier van bestaan brengt. Liefde!
En waar kun je die
liefde vinden die ons hart écht verandert? Jezus vertelt het ons indirect. De
man uit dit verhaal zegt: “als ze (mijn broers) maar één wonder zouden meemaken;
één persoon die zou opstaan uit de dood, dan zou alles goed komen.” Maar
Abraham zegt dat het niet zo werkt. En
wij als lezers worden bijna automatisch aan het denken gezet: hé, Jezus stond
toch ook op uit de dood? Ja toch! Is Jezus opstanding uit de dood dan niet
genoeg? Nee! Als Jezus pats-boem opeens zou opstaan uit de dood, met veel
vertoon, dan zou dat alleen maar angst veroorzaken: “Ai, die móet wel de Heer
zijn. Wat moet ik doen, wat moet ik veranderen? Waar moet ik mijn handtekening
zetten…? Hoe vermijd ik de hel?” . Jezus zegt: de sleutel is juist dat je moet
weten waarom ik moest sterven. En dat
vind je in Mozes en de profeten. Als je echt Gods liefde wilt leren kennen moet
je dit ontdekken: waarom Hij moest sterven, namelijk: omdat het Gods wil was hem te laten kruisigen!
14 Zoals hij velen deed huiveren
– zo gruwelijk, zo onmenselijk was zijn aanblik,
zijn uiterlijk had niets meer van een mens –,
– zo gruwelijk, zo onmenselijk was zijn aanblik,
zijn uiterlijk had niets meer van een mens –,
15 zo zal hij veel volken opschrikken,
en koningen zullen sprakeloos staan.
En zij aan wie niets was verteld, zullen zien,
zij die niets hadden gehoord, zullen begrijpen.
en koningen zullen sprakeloos staan.
En zij aan wie niets was verteld, zullen zien,
zij die niets hadden gehoord, zullen begrijpen.
10 Maar de HEER wilde hem
breken, hij maakte hem ziek.
Hij offerde zijn leven voor hun schuld,
om zijn nageslacht te zien en lang te leven.
En door zijn toedoen slaagde wat de HEER wilde.
Hij offerde zijn leven voor hun schuld,
om zijn nageslacht te zien en lang te leven.
En door zijn toedoen slaagde wat de HEER wilde.
11 Na het lijden dat hij moest
doorstaan,
zag hij het licht en zie, het was zeer goed.
zag hij het licht en zie, het was zeer goed.
(Jesaja 52,14 en 15; 53 vers 10
en 11 (vers 11 vrij weergegeven in analogie met Genesis 1,31)
Jij zult niet begrijpen hoeveel Jezus van je houdt als je
niet begrijpt hoeveel hij heeft geleden
aan het kruis. En wat was zijn lijden dan precies? Een voorbeeld uit een preek
die ik lang geleden hoorde heeft mijzelf geholpen om het beter te begrijpen. Stel
je voor dat je een vriend tegenkomt die zegt: ‘hé, ik was gisteren in jouw huis
en er werd een rekening bezorgd en die heb ik betaald.”. Ik zou niet weten hoe ik moest reageren als
ik niet wist hoe groot die rekening eigenlijk was. Ging het slechts om een te
laag gefrankeerde envelop? Dan zou ik ‘bedankt!’ zeggen. Maar als het zou gaan
om een achterstallige belastingschuld over de afgelopen tien jaar? Het punt is:
zolang je niet weet hoe groot die schuld was, weet je niet of je iemand de hand
moet drukken of op de grond moet vallen om zijn voeten te kussen.
Tenzij je in de hel gelooft zul je nooit kunnen zien en
geloven hoeveel Hij van je houdt.
Realiseer je je wel dat Jezus meer dan enig ander in de Bijbel spreekt
over de hel? En aan het kruis heeft Hij de hel op zich genomen. Het vuur
verteerde zijn hart. In de geloofsbelijdenis spreken we over ‘neergedaald in de
hel‘. Dat gebeurde toen Hij uitriep ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt U mij
verlaten?’. Als je de liefde van een vriend kwijt raakt doet dat pijn. Als je
de liefde van je echtgenoot kwijt raakt doet dat nog meer pijn. Hoe dieper de
relatie, des te kwellender is de pijn als die relatie je wordt afgenomen. Toen
Jezus de liefde van de Vader kwijt raakte aan het kruis ervoer Hij de kwelling
van het verstoten zijn oneindig veel zwaarder dan u en ik ooit in de hel zouden
kunnen ervaren. Hij nam de verstoting en de desintegratie en nam het op
zichzelf. Waarom? Omdat Hij van jou houdt! En tenzij je begrijpt dat zijn
lijden zoveel meer was dan fysieke en emotionele pijn, zul je nooit kunnen
begrijpen hoeveel Hij van je houdt.
Ironisch genoeg proberen velen zich te ontdoen van het
bestaan van de hel door te denken dat God zonder het bestaan van de hel veel
liefdevoller overkomt. Als iemand zegt ‘ik geloof in God die van mij houdt,
maar ik geloof niet in de hel en in oordeel’ dan vraag ik ‘wat heeft het
jouw God gekost om van je te houden?’.
Dan antwoordt die persoon ‘Hoezo moet het Hem wat gekost hebben? Hij houdt
gewoon van iedereen!’. Als dat werkelijk zo zou zijn: als God van iedereen
houdt maar het kostte Hem niets , dan kan ik Hem eren en er blij mee zijn dat
Hij van me houdt. Maar om werkelijk omgevormd te worden tot een nieuw leven, om
werkelijk te ontdekken wat het betekent dat Zijn liefde om ons heen is, om
werkelijk vrijmoedig en nederig te worden, om echt te kunnen zingen ‘Uw Liefde
is zo geweldig, zo goddelijk! Uw liefde regeert mijn ziel, mijn leven, ja alles
in mij’ moet je in de hel geloven!
De leer over de hel kan als je weinig over het geloof weet
het begin lijken van een horrorverhaal. Maar als je de hele Bijbel kent ontdek
je hoe alle verhaallijnen in de bijbel die gaan over oordeel en
rechtvaardigheid, bij elkaar komen in Jezus die kwam als rechter. Hij kwam echter
niet om veroordeling te brengen, maar
om de veroordeling zelf te dragen!
Hij ging naar de hel voor jou. Als je dat doorgrondt zal het je vervullen met
liefde. Liefde naar andere mensen; Liefde naar God; Liefde voor je zelf.
Gebed:
Dank u vader dat u ons het voorrecht geeft dit diepe inzicht
te mogen krijgen. Dat we door Mozes en de profeten mogen begrijpen waarom Jezus
stierf en weer uit de dood opstond. Hoe
Hij onze veroordeling droeg. Hoe Hij aan het kruis het vuur van de hel ontving waar
wij al een begin van zien in ons eigen hart. Hij kreeg die straf en dat vuur
door onze schuld. Door uw genade kunt U ons vergeven. Dank U Jezus dat u het
vuur van de hel uit ons hart wilt wegnemen en er uw geest voor in de plaats
wilt geven. Dat U zich door de Heilige Geest het centrum van ons leven maakt.
Wilt u ons helpen dat de verwondering , de liefde en het u lof brengen ons
helemaal zullen vullen. Wilt u ons helpen dat onze liefde groeit en dat we er
van overstromen naar anderen toe, door de kracht van Uw Geest. Amen.
[Toevoeging: voor een indringende mini-preek over de hel,
van een andere predikant: Francis Chan. Klik hier] .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten